Gaan we nog op trainingskamp was afgelopen zomer de vraag die werd gesteld door de schaatsers en trainers van de wedstrijdgroep. Ja dat willen we! En destijds leek het ook allemaal goed te doen, maar hoe anders zag de wereld er 5 maanden later uit…
En ondanks alle beperkingen die werden opgelegd kon onze reis naar de mooiste buitenbaan ter wereld toch doorgaan.
Maar op 2 januari om 6.00u ’s ochtends stonden er 3 auto’s en 12 deelnemers klaar voor onze reis naar Italië. Bepakt en bezakt gingen we op weg om na ruim 13 uur reizen aan te komen bij ons appartement in Collalbo. Voor de eerste maaltijden was in Nederland al gezorgd zodat we niet met een lege buik naar bed hoefden.
Op 3 januari om 9.30u stonden we bij de ijsbaan en oh wat was het prachtig! Een perfect gedweilde ijsvloer met de Dolomieten op de achtergrond, alsof je schaatst op een ansichtkaart, Anton Pieck zou er stil van worden. En wat is er getraind, twee keer per dag van 10.00 – 12.00 en van 16.00 – 18.00 op het ijs. Eerst even wennen, daarna op snelheid trainen, intensiteit omhoog, krachttraining en een middag rust om naar Bolzano te gaan. Op donderdag en vrijdag weer tempo’s, techniek en duurwerk. En op 1200 meter hoogte is het ook voor getrainde sporters wennen aan de ijle lucht, maar snel ga je er wel van.
Tussen de trainingen door was de sfeer meer dan goed. ’s Ochtends boodschappen halen, kookploegen die voor het eten zorgden en ’s avonds een spelletje doen.
Op woensdag zijn we met een prachtig klein treintje naar Oberbozen gegaan om vervolgens met een kabelbaan 1000 meter lager aan te komen in Bolzano. Wat een prachtig uitzicht over het dal trouwens vanuit de kabelbaan.
Helaas komt er aan een trainingsweek ook een eind. Op zaterdag 8 januari keerden we weer terug naar Enschede. Rond 20.00 waren we weer op de plek waar het een week eerder begon. Het was een prachtige week waarin we hebben genoten van het ijs, de omgeving en veel plezier met elkaar hebben gehad. En voor herhaling vatbaar!